16ο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ | 4 ΨΗΦΙΣΜΑΤΑ: Νερό, Στρατιωτικοποίηση - Πόλεμο, Εμπορική Συμφωνία MERCOSUR, Δημοκρατία στη Βραζιλία | 12-17 Μαρτίου 2018 στη Βραζιλία

Για τη Συμφωνία MERCOSUR- ΕΕ

Στα πλαίσια του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ στο Σαλβαδόρ της Μπαχία, όπου συναντηθήκαμε για να συζητήσουμε με κοινωνικά κινήματα και να οργανώσουμε από κοινού καμπάνιες, δηλώνουμε την αντίθεσή μας σε οποιαδήποτε Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ένωσης και στις χώρες της Mercosur Αργεντινή, Βραζιλία, Παραγουάη, Ουρουγουάη (MEFTA).

Θεωρούμε απαράδεκτα τα συμπεράσματα αυτής της συμφωνίας της οποίας η διαπραγμάτευση έγινε μυστικά χωρίς να έχει υπάρξει ενημερωμένη μελέτη για την Αξιολόγηση των Επιπτώσεων στη Βιωσιμότητα, αγνοώντας ασυμμετρίες που θα καταδίκαζαν τις χώρες της Mercosur να εξαρτώνται αποκλειστικά στην εξαγωγή ακατέργαστων υλικών, προϊόντα της αγροτικής βιομηχανίας, ενέργεια από ορυκτά καύσιμα, προϊόντα από τα ορυχεία, ενώ η Ε.Ε θα αύξανε σημαντικά τις εξαγωγές της σε βιομηχανικά προϊόντα καθώς και την πρόσβασή της σε υπηρεσίες, σε δημόσιες προμήθειες και δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, εμποδίζοντας την πρόσβαση σε φάρμακα, ανάμεσα σε άλλα.

Από την άλλη, αυτή η Συμφωνία θα κατέστρεφε χιλιάδες μικρές και μεσαίες φάρμες και στις δύο πλευρές, καθώς και  περισσότερα από 50 εκατομμύρια εκτάρια τροπικού δάσους στην περιοχή του Αμαζονίου, με καταστροφικές συνέπειες για τους αυτόχθονες καθώς και για την βιοποικιλότητα και το περιβάλλον. Πρόκειται για μία κατάφωρη παραβίαση της Συμφωνίας του Παρισιού.

Για αυτούς τους λόγους ζητάμε να μην υπογραφεί καμία συμφωνία. Οι λαοί τηςMercosur και της ΕΕ πρέπει να ερωτηθούν κατάλληλα για το είδος της συμφωνίας που επιθυμούν να ενισχύσει τη σχέση τους.

[Διαβάστε τα 4 ψηφίσματα ΕΔΩ]

Παγκόσμια ημέρα νερού & TTIP| World Water Day & TTIP

Η Παγκόσμια Ημέρα για το Νερό καθιερώθηκε στη συνδιάσκεψη του ΟΗΕ σχετικά με το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη, που πραγματοποιήθηκε στο Ρίο Ντε Ζανέιρο της Βραζιλίας το 1992. Τη σχετική απόφαση πήρε η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 22 Δεκεμβρίου του 1992, που όρισε την 22α Μαρτίου ως Παγκόσμια Ημέρα για το Νερό. Το Νερό, ο επονομαζόμενος και λευκός χρυσός, πηγή ζωής για τον άνθρωπο, βρίσκεται ανισομερώς κατανεμημένο στον πλανήτη.

• Το 1/6 του πληθυσμού της γης, δηλαδή πάνω από 1 δισεκατομμύριο ψυχές, δεν έχουν πρόσβαση σε υδάτινες πηγές.
• 1,1 δισεκατομμύρια άνθρωποι πίνουν νερό από μη ασφαλείς πηγές.
• 2,5 δισεκατομμύρια στερούνται και των πλέον βασικών συνθηκών υγιεινής.
• 400.000.000 εκατομμύρια παιδιά, σχεδόν το 1/5 των παιδιών του κόσμου, στερούνται ακόμη και την ελάχιστη ποσότητα καθαρού νερού που χρειάζονται για να ζήσουν.
• 5 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από ασθένειες σχετιζόμενες με μολυσμένα ύδατα, 10 φορές περισσότεροι από αυτούς που σκοτώνονται κάθε χρόνο σε πολέμους.
• 300 σημεία σ” όλο τον πλανήτη είναι δυνητικά πεδία συγκρούσεων σχετικά με το νερό, σύμφωνα με τον ΟΗΕ.
• Το πρόβλημα είναι έντονο και στη γειτονιά μας, ιδίως στη Μέση Ανατολή. Η Τουρκία, χάρις στα δύο μεγάλα ποτάμια, τον Τίγρη και τον Ευφράτη, που πηγάζουν από τα εδάφη της και τα τεράστια φράγματα που κατασκευάζει, προαλείφεται για περιφερειακή δύναμη στην περιοχή.

Τι γίνεται όμως όταν το νερό παρ' ότι πηγή ζωής για τον άνθρωπο, γίνεται αντικείμενο ιδιωτικοποίησης?

Τι σχέση μπορεί να έχει με τη ληστρική συμφωνία TTIP?

Ποιός είναι ο ρόλος των πολυεθνικών στην εκμετάλευση & διαχείρηση αυτού του αγαθού της φύσης?

Τι κάνουν οι κυβερνήσεις & τι οι πολίτες γι αυτό?

Αυτά & άλλα πολλά θα τα μάθετε  διαβάζοντας  το παρακάτω άρθρο ''Τι είναι και τι θέλει η Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP)'' & βλέποντας την ταινία   Ακόμα και η Βροχή (Tambien la lluvia).

Το άρθρο γράφτηκε από την Ντίνα Τζουβάλα & αναρτήθηκε στο REDnotebook.

Τι είναι και τι θέλει η Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP)

Είναι κοινώς παραδεκτό ότι οι διεθνείς συμφωνίες εμπορίου και επενδύσεων δεν αποτελούν συχνά έμπνευση για την τέχνη. Eυτυχώς υπάρχει μια εξαίρεση σ’ αυτόν τον κανόνα και μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε την περιβόητη TTIP. Αναφέρομαι σε μια ισπανόφωνη παραγωγή του 2011, με τίτλο Ακόμα και η Βροχή (Tambien la lluvia). Η ιστορία έχει ως εξής: Κοινωνικά ευαίσθητος σκηνοθέτης μεταβαίνει στην Βολιβία για να γυρίσει μια ταινία σχετικά με την σφαγή των ιθαγενών κατά το πρώτο κύμα της αποικιοκρατίας. Όλα βαίνουν καλώς, μέχρι που οι ιθαγενείς που δουλεύουν στην παραγωγή σιγά-σιγά σταματούν να εμφανίζονται. Ο λόγος είναι ότι διαδηλώνουν (και συλλαμβάνονται) στις κινητοποιήσεις ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού, η οποία έχει οδηγήσει σε εκτόξευση την τιμή του. Την ίδια στιγμή το κράτος, προκειμένου να προστατεύσει τα συμφέροντα της ιδιωτικής εταιρίας, τους απαγορεύει ακόμα και να συλλέγουν το νερό της βροχής. Στην ταινία παρακολουθούμε την πορεία του πρωταγωνιστή, τον οποίο υποδύεται ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, από την επιφανειακή ευαισθησία στη συνειδητοποίηση ότι η κοινωνική αδικία δεν είναι μια φρικτή ιστορία, αλλά ζώσα πραγματικότητα.

Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Aυτό που μας ενδιαφέρει κυρίως εδώ είναι το τι ακολούθησε τις κινητοποιήσεις του πληθυσμού ενάντια στην ιδιωτικοποίηση. Κάτω λοιπόν από αφόρητη κοινωνική πίεση, και μετά τη δολοφονία ενός 17χρονου διαδηλωτή, η κυβέρνηση αναγκάστηκε τελικά να αναστρέψει την ιδιωτικοποίηση. Tέλος καλό όλα καλά; Όχι τόσο γρήγορα. Η ιδιωτική εταιρία, χρησιμοποιώντας μια διεθνή σύμβαση παρόμοια με την TTIP (Διμερής Σύμβαση Επενδύσεων ανάμεσα στην Βολιβία και την Ολλανδία), «μήνυσε» το κράτος της Βολιβίας και έλαβε μια διόλου ευκαταφρόνητη αποζημίωση (Aguas del Turani S.A. v. Republic of Bolivia - ICSID Case No.RB/02/3).

Οι εξοργιστικές ιστορίες σχετικά με την επίλυση διαφορών γύρω από ξένες επενδύσεις δεν σταματούν εκεί. Ίσως η πλέον γνωστή είναι η προσπάθεια της Philipp Morris να αποτρέψει την Αυστραλία από το να καλύψει τα πακέτα των τσιγάρων με αντικαπνιστικά μηνύματα, ώστε να προστατέψει την δημόσια υγεία. Οι υπερασπιστές της TTIP υποστηρίζουν ότι αυτή είναι μια ακραία περίπτωση και ότι η πολυεθνική σίγουρα θα χάσει. Πιθανώς δεν έχουν άδικο. Παρόλα αυτά, είναι τεκμηριωμένο ότι μικρά αφρικανικά κράτη πήραν πίσω το ίδιο μέτρο, όταν η εταιρία τους απείλησε ότι θα προσφύγει σε διεθνή διαιτησία βάσει παρόμοιων συμφωνιών. Το κόστος και η διάρκεια επίλυσης τέτοιων διαφορών είναι σημαντικά, εξού και κράτη με λιγότερους πόρους και χειρότερη θέση στον διεθνή συσχετισμό δύναμης προσπαθούν να μην εμπλέκονται καν. Όπως και στην καθημερινή ζωή, η απειλή «θα τα πούμε στα δικαστήρια» είναι πολύ αποτελεσματική, ακόμα και αν το αποτέλεσμα του δικαστικού αγώνα δεν είναι (απολύτως) προδιαγεγραμμένο.